امیرالمومنین

با اشک هایش دفتر خود را نور کرد

در خود تمام مرثیه ها را مرور کرد

ذهنش ز روضه های مجسم عبور کرد

شاعر بساط سینه زدن را که جور کرد

احساس کرد از همه عالم جدا شده است

در بیت هایش مجلس ماتم به پا شده است

در اوج روضه  خوب دلش را که غم گرفت

وقتی که میز و دفتر و خودکار گرفت

وقتش رسیده بود به دستش قلم گرفت

مثل همیشه رخصتی از محتشم گرفت

"باز این چه شورش است که در جان واژه هاست

.

.

.

بقیه شعر در ادامه مطلب....

عبدالله پسر ده ساله ی امام حسن مجتبی

شیر ده ساله طفل دیگر نیست / ننگ بر من اگر سپر نشوم

نفسم بند آمده عمه / قول می دهم که دردسر نشوم

نفسش را هنوز می شنوی / رحم کن که بی پدر نشوم

وای بر من اگر که پیش از او / بی سر و دست و پا و سرنشوم

عمه همه در ازدحام می خندند / جای یک جرعه ی آب

بر سوز جگر تشنه کام می خندند / تا دلش را بیشتر بسوزانند

بر زنان خیام می خندند / طبل را اهل کوفه می کوبند

در عوض اهل شام می خندند / سنگ ها بی بهانه می بارد

تیغ ها بی نیام می خندند / تازه اندوه ها شروع شده اند

رقص سر نیزه ها شروع شده است / عمه چشم مرا بگیر می میرم

کاکلش دست دشمن افتاد / یاد پرواز شیر خواره نمود

آستین را کشید و پاره نمود / گر چه او رفت بهر امدادش

گره افتاد فریادش / آنچه او دید گفتنش سخت است

گفتنش نه شنیدنش سخت است / داد زد ریشه ی هستی مرا نزنید

به دلم خیمه ی عزا نزنید / او عموی من است نا مردان

از پس و پیش بی هوا نزنید / دوره کرده اید باغبان مرا

ای تبر ها به شاخه ها نزنید / جای خالی نمانده در بدنش

اینقدر تیغ جا به جا نزنید / خاک را غرق رد پا نکنید

از عمویم مرا جدا نکنید / مادرش آمده به دیدارش

پیش مادر سر و صدا نکنید / ای عمو لاله ی حسن افتاد

به فدایت که دست من افتاد

مادرم درحرمت بین دعاگفت: حسین
پدرم وقت زیارت به خداگفت: حسین
یک نفردرپس دیواربقیع گفت: حسن
دیگری درحرم کرب وبلا گفت: حسین
دست سائل به در صحن شما میکوبد
شاه هستی وببین بازگداگفت: حسین
نوکری که به دلش داغ زیارت ماندو
ناامید از همه وازهمه جاگفت: حسین
نوکری که به غم عشق توبیمار شدو
بین آن روضه به امیدشفاگفت: حسین
نوکری که وسط هروله هاگفت:حسین
و همان کس که دگر بار سفر را بسته
باتعجب پدرش گفت:کجا گفت: حسین
صحن سقا، حرم عشق، دم شش گوشه
زیر آن قبه ودر شور و نوا گفت: حسین
وهمان کس که کنارحرمت جان دادو
وهمان تک نفس خاتمه راگفت: حسین
درشب اول قبرش که رسید اربابش
نوکرایستادوبه اوگفت شما!گفت:حسین

حسین جان!!!

روزی که شود " اِذَا السَّمٰاء ُانْفَطَرَت "

وانگه که شود " اِذَا النُّجُومُ انْکَدَرَت "

من دامن تو بگیرم اندر " سُئِلَتْ "

گویم صَنَما " بِاَیِّ ذَنْبٍ قُتِلَت "

عشق تو مرا " اَلَسْتُ مِنْکُمْ بِبَعید "

هجر تو مرا " اِنَّ عَذٰابی لَشَدید "

بر کنج لبت نوشته " یُحیِی و َیُمِیت "

مَنْ مٰاتَ مِنَ الْعِشقِ فَقَد مٰاتَ شَهید